Su Uçtu Şelalesi’nde Karelere Sığmayan Huzur
Bazen bir yere gitmekten çok, orada yaşadığın anlar ve çektiğin fotoğraflar hafızanda iz bırakır. Su Uçtu Şelalesi benim için tam da böyle bir yer oldu. Mustafakemalpaşa yollarında ilerlerken, yeşilin binbir tonuyla çevrili patikaları geçerken içimden sürekli “Buraya fotoğraf makinem yetebilecek mi acaba?” diye geçirdim.
Şelaleye vardığımda ilk yaptığım şey, o büyüleyici manzarayı kadrajıma almak oldu. Yüksek kayalıklardan süzülen suyun beyaz köpükleriyle çevresindeki ormanın yeşili öyle güzel bir kontrast oluşturuyordu ki, deklanşöre basarken kendimi profesyonel bir fotoğrafçı gibi hissettim. O ilk kare hâlâ albümümde en sevdiğim fotoğrafım.
Biraz ileride şelalenin etrafını çevreleyen taşlara oturdum. Yanıma aldığım termosla çayımı yudumlarken selfie çekmeyi de ihmal etmedim. O karede yüzümdeki huzur, arka planda ise şelalenin tüm görkemi var. Fotoğraf ne kadar güzel olursa olsun, aslında orada hissettiklerimin sadece küçük bir yansımasıydı.
En keyif aldığım anlardan biri de ayakkabılarımı çıkarıp suya girdiğim zamandı. Suyun soğukluğu ayak parmaklarımdan tüm vücuduma yayıldı. O anı ölümsüzleştirmek için suyun içinde ayaklarım görünürken çektiğim bir kare var. Hâlâ her baktığımda yüzümde istemsiz bir gülümseme beliriyor.
Şelaleden ayrılmadan önce bir kez daha geri dönüp baktım ve son bir fotoğraf çektim. O karede şelale arkamda, ben ise biraz daha küçülmüşüm kadrajda. Sanki doğa bana “Sen geldin, gördün, huzur buldun… ama burası hep burada olacak” diyordu.
Albümümdeki fotoğraflar her baktığımda beni tekrar oraya götürüyor. Ama biliyorum ki, Su Uçtu Şelalesi’nin gerçek güzelliği hiçbir fotoğrafa tam olarak sığmıyor.
